De Olympische Spelen zijn nu al weer zo'n 7 maanden afgelopen, maar toch besteden we er nog even wat aandacht aan. Sander deed hier natuurlijk aan mee. Afgelopen week plaatste hij een berichtje op Twitter. Hierin stond dat zijn artikel in de krant van zijn school stond: Business School Notenboom.
De tekst is niet onleesbaar, maar erg duidelijk is het ook niet. Door op de afbeelding te klikken komt er een grotere versie tevoorschijn. Voor wie het onleesbaar is volgt in de rest van het artikel de tekst!
Olympische Spelen met Sander de Wijn
Alle tijd die je erin hebt gestopt, die wil je vertalen in iets moois. Je staat op en je gaat met dezelfde droom naar bed: EEN OLYMPISCHE MEDAILLE.
4 juli 2012. Een zonnige dag. De dag dat ik te horen krijg dat ik naar de Olympische Spelen ga! Waaaauuuuw!!! Doel bereikt, zou je denken?! Niet dus, het gaat simpelweg niet altijd om 'meedoen is belangrijker dan winnen'. Je komt daar om iets te winnen. Wij als Nederlands hockeyteam met kans op eremetaal in ieder geval wel.
Ja het is de afgelopen jaren de rode draad door mijn leven geweest. Niets of niemand zou mij stoppen of tegenhouden.
20 juli 2012. De dag dat we vertrekken. Daar staan we dan op Schiphol in onze Olympische outfitjes. De media er natuurlijk bovenop. Na al het rumoer rond Taekema en De Nooijer liggen we tenslotte onder een vergrootglas.
Voor we het weten, zetten we de eerste stappen in het Olympische dorp. Adembenemend! Wat groot allemaal! En alleen maar de beste sporters van alle landen over de hele wereld! Of het nu een gewichtheffer uit Oezbekistan is of een voetballer uit Argentinië. Allemaal kunnen ze iets fantastisch en allemaal hebben ze één en hetzelfde doel voor ogen: een Olympische medaille en hopelijk eeuwige roem! We voelen gewoon de vibe!
30 juli 2012. De voorbereiding is klaar. Het is nu aan ons om te laten zien wat we waard zijn. De eerste wedstrijd tegen India, een onbekende tegenstander, weten we nipt met 3-2 te winnen. Een stroeve start van het toernooit. Maar dat is goed, dan weet je dat het vanaf dat moment alleen nog maar beter kan gaan.
Vervolgens worden ook België (3-1), Nieuw Zeeland (5-1), Duitsland (3-1) en Zuid-Korea (4-2) aan de zegekar gebonden. Eerste in de poulefase. De halve finale is daar.
9 augustus 2012. Hier begint een nieuw verhaal. Een historisch moment. De halve finale tegen het thuisland Groot-Brittannië. De spanning loopt aardig op. 15.000 toeschouwers zingen 'God Save the Queen' mee, het volkslied van de Britten. Indrukwekkend, echt waar. Ik krijg er een brok van in mijn keel. Maar dit moment is van ons, dat laten we ons door niets of niemand ontnemen.
Na een wervelende show weten we de halve finale met maar liefst 9-2 te winnen van Groot-Brittannië. Wat een feest!
De media zijn het er duidelijk over eens: 'Dit is het beste hockey dat er ooit is gespeeld' en woorden als totaalhockey worden meermaals gebruikt. De aanvoerder van het Britse team windt er ook geen doekjes om: 'Ik ben nog nooit zo vernederd voor mijn eigen geliefden en familie'. Hij moet nog steeds nachtmerries hebben. Voor ons een avond om van te genieten. Een avond waar we nog vaak aan herinnerd worden.
11 augustus 2012. De Olympische finale tegen Duitsland. Een affiche waar je U tegen zegt. Elkaars grote rivalen. NED-DUI!
De belangrijkste wedstrijd van mijn carrière. Dat waar ik het allemaal voor doe. Alles wat ik ervoor gedaan heb, maar ook vooral wat ik er allemaal voor gelaten heb! Die gedachte spookt door mijn hoofd tijdens het volkslied. 'Wilhelmus vaaaaan....'. Er breekt bij mij even iets. Maar de knop moet om. Die ene allesbeslissende wedstrijd.
Het einde kennen we allemaal. Zilver, 2-1 verloren van Duitsland. Balen! Alle emoties komen eruit. Geluk en verdriet door elkaar heen! Zo dichtbij, maar ook zo ver weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten